Alles begon in het vijfde leerjaar van Basisschool de Tovertuin te Sint-Niklaas. Ik was bezig aan een project “van ei tot kuiken”. In onze klas hebben we dan ook een broedkast, waar we kuikentjes uitbroeden. Onze uitkomst was tamelijk succesvol, toch hadden we één kuikentje waarvan we dachten dat het niet zo redden. Met pijn in ons hart, wouden we kiezen voor de korte pijn. De klauwen van mijn kerkuilen leek ons de beste oplossing. Meestal grijpen uilen recht in de buikflank van hun prooi om ze zo volledig te doorboren met hun vlijmscherpe klauwen, met als snelle dood tot gevolg. Ik legde dan ook het halfdood kuiken, dat roerloos leek, bij mijn uilen. Mijn broeds popje dat op die moment met vijf eieren lag, kwam traag op haar prooi gestapt. Bij het eerste contact, dat vreemd genoeg niet met de klauwen was, gaf dit kuikentje nog wat laatste piepjes en stuiptrekkingen. Zowel ik als Tyto (mijn kerkuil) schrokken verbaasd. Tyto had toch met haar bek het kuiken boven het oog verwond tot bloedens toe. Vreemd genoeg viel Tyto niet een tweede keer aan, ze was eerder nieuwsgierig naar wat er nu in haar volière was terecht gekomen. Een levend kuikentje hadden ze nog nooit eerder gezien. Volgens mij kwam plotseling haar moederinstinct boven en ze nam het kuiken onder haar vleugels, naast haar vijf andere eieren. Ik had wel niet de indruk dat dit kuiken er nog bovenop ging komen, maar drie uur later zag ons kuikentje (Lucky) er al veel beter uit. Blijkbaar dolgelukkig met haar adoptiemoeder. We hebben wat kuikenmeel en water bij het nest gelegd. Want met hetzelfde voedsel denk ik niet dat het groot komt. De volgende ochtend was ik nieuwsgierig hoe het met ons geluksvogeltje zou zijn. Telkens ik het nest naderde stond de kerkuil al in aanvalshouding en ons piepkuiken was nog steeds in leven. Het kuikentje zag er echt veel beter uit, al had de adoptiemoeder niet veel zin om haar jong aan mij te tonen. Ik heb het jong toch een aantal keer zien eten en drinken, dus was er al vrij gerust in dat het zou blijven leven. Het enige dat mij zorgen baarde, was dat het kuiken spreidpoten begon te krijgen. De manier waarop een kerkuil en een kip broeden blijkt toch tamelijk verschillend te zijn. Twee dagen later had Tyto haar eigen eieren verstoten en was blijkbaar volledig voor Lucky verkocht. Jammer genoeg heeft dit mooie verhaal geen happy-end. Ons kuikentje is na zeven korte levensdagen, jammer genoeg aan spreidpoten overleden. Ik ben wel benieuwd of die het zonder spreidpoten ook had kunnen redden. Het blijft mij toch steeds verbazen hoe sterk een moederinstinct kan zijn. Zo zie je maar weer dat “Moeder Natuur” fantastisch in elkaar zit.
Copyright: Van Duyse Olivier
Alle artikels mogen gedeeltelijk of volledig gebruikt worden mits toestemming en vermelding van de auteur
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten